1968 yılında Roman Polanski tarafından yönetilen "Rosemary'nin Bebeği" (Rosemary's Baby), korku türünün en etkileyici filmlerinden biridir. Ira Levin'in aynı adlı romanından uyarlanan bu film, korku, gerilim ve psikolojik unsurları ustaca harmanlayarak sinema tarihine damgasını vurmuştur. Film, sıradan bir çiftin içine düştüğü karanlık komplolar ve doğaüstü olaylar ekseninde gelişen hikayesiyle izleyiciyi derin bir paranoyanın içine çeker. Başrolde Mia Farrow’un performansı, filmin atmosferi ve Polanski’nin yönetmenlik becerisi, Rosemary'nin Bebeği filminin klasikler arasında olmasında büyük etken olmuşlardır.
"Rosemary'nin Bebeği", New York'ta yaşayan genç bir çift olan Rosemary ve Guy Woodhouse'un (John Cassavetes) yeni bir daireye taşınmasıyla başlar. Guy, oyunculuk kariyerinde ilerlemek isteyen bir aktördür, Rosemary ise çocuksu ve naif bir kadındır. Yeni evlerine taşındıktan kısa bir süre sonra, komşuları Minnie ve Roman Castevet (Ruth Gordon ve Sidney Blackmer) ile tanışırlar. Başlangıçta dost canlısı gibi görünen bu komşular, giderek daha müdahaleci ve meraklı bir tavır sergilerler. Guy, kariyerinde beklenmedik bir ilerleme kaydettikten sonra, Rosemary hamile kalır. Hamilelik süreci boyunca Rosemary, tuhaf ve korkutucu rüyalar görmeye başlar ve sağlığı hızla kötüleşir. Komşularının ve doktorlarının tavsiyeleri doğrultusunda hareket etse de, Rosemary içgüdüsel olarak bir şeylerin yanlış olduğunu hisseder. Bebek doğduktan sonra gerçekler ortaya çıkar: Rosemary, şeytani bir tarikatın bir parçası olarak çocuğunu dünyaya getirmiştir.
Film, insanın en temel korkularından biri olan bilinmeyene karşı duyulan korkuyu işleyerek izleyiciyi tedirgin eder niteliktedir. Filmin ilerleyişi, doğum ve annelik gibi konuların etrafında dönerken, Rosemary'nin hamilelik sürecindeki izolasyonu ve çaresizliği üzerinden dehşeti yavaş yavaş inşa eder. Rosemary'nin çevresindeki herkesin, hatta kocasının bile ona karşı komplo kurduğu paranoyası, filmin gerilim dozunu sürekli yüksek tutarak izleyicinin dikkatini hiç kaybetmemesini sağlamıştır.
Filmde Polanski'nin yönetimi de, detaylara verdiği önemle oldukça öne çıkmıştır. Gerek mekan kullanımı, gerekse karanlık ve klostrofobik atmosferiyle izleyiciyi Rosemary'nin sıkışmışlık hissine ortak etmeyi başarmıştır. Görsel olarak film, dönemin modern yaşamına dair ipuçları vererek, gotik bir korku estetiğini de barındırmıştır. Kamera kullanma biçimiyle de izleyiciyi Rosemary’nin perspektifine çekmeyi başarmış, böylece onun yaşadığı korku ve belirsizliği daha derinden hissetmemizi sağlamıştır. Filmin sinematografisi, özellikle renk kullanımı ve ışık-gölge oyunlarıyla da dikkat çeker niteliktedir. Siyah-beyaz tonlar, kasvetli atmosferi güçlendirmiş ve izleyicinin film boyunca hissettiği rahatsızlık duygusunu artırmıştır.
Filmde oyunculuklarında başarısı oldukça etkili olmuştur. Mia Farrow, Rosemary karakterine hayat vererek unutulmaz bir performans sergilemiştir. Farrow’un naif ve kırılgan görüntüsü, karakterin yaşadığı içsel çatışmaları ve korkuları izleyiciye etkili bir şekilde aktarmıştır. John Cassavetes’in canlandırdığı Guy Woodhouse karakteri de, başarı hırsıyla her şeyi göze alan bir adamın portresini yansıtmıştır. Ruth Gordon ve Sidney Blackmer’in canlandırdığı Castevet çifti ise, komşu olmanın ötesinde, gizemli ve tehditkar bir atmosfer yaratır. Ruth Gordon, Minnie Castevet rolüyle En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu dalında Oscar kazanarak performansının ne denli başarılı olduğunu kanıtlamıştır.
Film genel niyet olarak, 1960'ların sonundaki toplumsal değişimlerin ve kültürel kaygıların bir yansıması olarak da değerlendirilebilir. Vietnam Savaşı, sivil haklar hareketi ve feminist dalga gibi dinamiklerin ortasında, sadece bir korku filmi olmanın ötesinde, psikolojik ve toplumsal temaları da işler. Rosemary’nin maruz kaldığı manipülasyon ve yalnızlık, bireyin toplumsal normlar ve güç dinamikleri tarafından nasıl ezilebileceğini göstermiştir. Film, aynı zamanda kadın bedeni üzerindeki kontrol ve bu kontrolün psikolojik etkilerini de sorgulayan bir türdedir. Rosemary’nin hamileliği, onun bedenine yapılan müdahaleler ve kararlarının hiçe sayılması, dönemin toplumsal cinsiyet rolleri ve kadın haklarına dair önemli bir eleştiridir.
Özetle Rosemary'nin Bebeği filmi, korku sinemasında psikolojik gerilimin nasıl ustaca kullanılabileceğinin en iyi örneklerinden birisidir. Polanski'nin titiz yönetimi, Levin'in güçlü hikayesi ve Farrow'un unutulmaz performansı, filmi zamanının ötesine taşıyarak klasik bir yapım haline getirmiştir. Günümüzde de korku filmleri üzerinde büyük bir etkisi olan Rosemary'nin Bebeği, türün meraklıları ve sinemaseverler için vazgeçilmez bir başyapıttır. Film, izleyiciye yalnızca dehşet dolu anlar yaşatmakla kalmamış, aynı zamanda insan doğasının karanlık ve savunmasız yönlerini de gözler önüne sermeyi başarmıştır. Önümüzdeki günlerde Roman Polanski’nin diğer belli başlı filmlerini de incelemek üzere hoşça kalın...
