Felaket üzerine felaket yaşıyoruz. Stressiz, acısız ve endişe duymadan bir gün bile geçiremiyoruz. Sürekli kötü haberler almak alışkanlık haline geldi. Antalya’nın Manavgat ilçesinde başlayan yangın ciğerlerimizi aldı götürdü. İnsanlar, ağaçlar ve hayvanlar günlerdir cehennemi yaşıyor. Hala umut verici bir haber alamadık. Dünyayı getirdiğimiz bu hal, bu bencillik her gün bizi de böyle küle çeviriyor işte. O ağaçların, o masum hayvanların acısını hissetmemek mümkün mü? Olan yine en masumlara oldu. Savunmasızlar yine insan eliyle mahvoldu gitti ve gitmeye devam ediyor. Bu yangınlarda hepimizin suçu var. Yangının nasıl başladığı henüz kesinleşmese de yine de hepimizin payı var. Doğaya, yaşama olan saygımızı yitirdik.
Onları korumak için hiçbir çaba göstermiyoruz. Birçok uzmana göre iklim krizi bizi bu noktaya getirdi. En önemli görevimiz yaşamı korumak. Onu beceremiyoruz işte... Doğayı sevmiyoruz, hayvanları sevmiyoruz... Yangın bölgelerinden o kadar korkunç görüntüler geliyor ki videoları sonuna kadar izlemek çoğu zaman zor oluyor. Ne aklımız ne de vicdanımız o ormanların öyle küle dönmesini kaldıramıyor. O ateşin, o cehennemin içinde kalan canlıların acısını yüreğimizin en iç noktasında hissediyoruz. İşin kötü tarafı elimizden hiçbir şey gelmiyor. Umutla bu felaketin artık son bulmasını diliyoruz. Bazı şeyler için çok geç kalındı.
Cennet dediğimiz her şeyi cehenneme çevirdik. Tüm masumları yerle bir ettik. Hepimizin içi küle döndü, nasıl yeşereceğiz bilmiyoruz. Durmasını beklerken çığ gibi büyüyen yangına insanlar sosyal medyada yardım toplamaya çalışıyor. Bir yandan canlarını kurtarmaya çalışıyorlar bir yandan yardım toplamaya. Bu tehlikenin geleceğini bile bile sorumsuz davrandık işte. İlkokuldan beri öğretilen birçok şeyi uygulamaktan bile aciziz. Yanan ormanlardan geriye yerlere atılan şişeler kalıyor. Çöpümüzü çöp kutusuna atmaktan acizken doğa için çabaladığımızı söylemek çok zor. Bilinçli ve doğaya saygılı insanlara ihtiyacımız var, doğayı seven ona minnet duyan insanlara ihtiyacımız var. Yaşadığımız felaketler ne zaman bitecek bilmiyoruz ama her gün daha da kötü şeyler olsun diye uğraşıyor gibiyiz. Tek dileğimiz bu günler unutulmasın. Hafızamızı sürekli yoklayalım ve artık bazı şeylerden ders çıkaralım.
